1969 benim için çok kıymetli bir yıldı.
İnsanoğlu o yıl aya birinci adımını atarken ben de hayatın gerçeklerine birinci adımımı atıyordum.
O yıl Tansu ile nişanlanmış, TRT Haber merkezinde çalışmaya başlamıştım.
Rolling Stones’un gitaristi Brian Jones o yıl ölmüştü.
29 yaşındaydı ve birinci kez o gün “ölüm” üzerine baş yormama neden olmuştu.
O soruyu kendime birinci kez 60’lı yıllarda sormuştum
Bütün 60’lı yıllarım Beatles ve Rolling Stones’la geçmişti.
O yıllarda kendime sorduğum soru şuydu:
Hangisi olmak isterdin?
Beatles’ın Paul McCartney’i mi?
Yoksa Rolling Stones’un Mick Jagger’ı mı?
1969 yılında tercihimi Mick Jagger’dan yana yapmıştım.
Tansu da benimle birebir fikirdeydi.
Bundan üç beş yıl önceye kadar o tercihim değişmedi.
Ta ki…
Küçük bir müzik ortası: Kahvaltıya, evvelki hafta çıkan olağanüstü bir müzikle başlayalım
Kenan Doğulu iki hafta evvel beni mest eden kusursuz bir müzik çıkardı.
Aslında çok uygun bildiğimiz bir müzik bu…
“Hasret…”
Şarkının isminde şöyle bir söz var:
“Bir Tanju Okan efsanesi…”
Gerçekten bir Tanju Okan efsanesidir bu müzik.
1970 yılından beri yani 54 yıldır hayatımda.
Kenan Doğulu
O müzik da aslında 1969 yılının bir şaheseridir
Aslında bu şarkıyı da birinci kez o hoş yılda, 1969’da dinlemiştim.
Yunan asıllı bir Fransız, George Moustaki’nin besteleyip söylediği harikulâde bir müzikti.
Orijinal ismi “Le métèque…”
Başıboş dolaşan, sinsi bir gezgin manasına gelir bu söz ve manası pek parlak değildir.
Ama Tanju Okan bu olağanüstü şarkıyı o pejoratif manasından kopararak, insanı Ege sularına alıp götüren bir aşk müziğine çevirdi.
Paris’te öğrencilik yıllarımda Saint Michel’in nehire bakan kafelerinde otururken sık sık Moustaki’ye rastlardım.
Oturduğu Île Saint Louis adasından bisikletiyle ırmağın sol tarafına giderken, beyaz gömleği ve pantolonu, göğsüne astığı çantası ile uçar üzere yavaşça geçerdi önümden.
George Moustaki (1934-2013)
Bu hafta ikinci Tanju Okan efsanesi Cem Adrian’dan geldi
Bu şarkıyı 54 yıldır Tanju Okan’dan dinliyordum, hayatımın geri kalan kısmında ise Kenan Doğulu’dan da dinleyeceğim.
Tabii ki Urlalı hemşehrim Tanju Okan’ı da asla terk etmem, edemem.
Bir Tanju Okan Efsanesi serisinden ikinci müzik da geçen hafta Cem Adrian’dan geldi.
Bir öteki Tanju Okan efsanesi olan “Kadınım’ı” söyledi:
Onu da bir haftadır, her seferinde sonsuz arkadaşım Yavuz Gökmen’i anarak dinliyorum.
Bunlar bir hayat uzunluğu müziklerdir.
Hayat bitmeden bitemezler.
Cem Adrian
55 yıl sonra o soruya verdiğim karşılık değişti
Ama bu müzikler hayat bitmeden insanın aklına yeni sorular sokar.
Hem de 60’larına, 70’lerine hakikat gelirken…
Tıpkı benim 55 yıl sonra kendi kendime sorduğum o birebir soru üzere:
70’imden sonra kim üzere olmak isterdim?
Mick Jagger üzere mi?
Yoksa Paul McCartney üzere mi?
55 yıl sonra yanıtım değişti.
Artık Mick Jagger üzere değil, Paul McCartney üzere olmak istiyorum.
The Sun’ın yayınladığı, Paul McCartney’in trende yalnız seyahat ederken çekilen fotoğrafı
29 Haziran 2017 günü o soruya yanıtımı değiştiren fotoğraf
Fikrim 29 Haziran 2019 günü değişmeye başladı.
O gün İngiliz Sun gazetesinde Paul McCartney’in bir fotoğrafını gördüm.
Haberin üzerinde Beatles’ın birinci müziklerinden biri olan “Ticket To Ride” yazıyordu.
Yani, “Biniş Bileti…”
Fotoğrafta Paul McCartney bir tren vagonunda tek başına otururken görülüyordu.
Elindeki gazeteyi okuyordu.
Yanında ne bir muhafaza ne öteki biri vardı.
Yüzünde son derece sıradan, sakin bir insanın ifadesi…
Dünyayı esaslı biçimde değiştiren insanlardan biri, tek başınalığın keyfini çıkarıyordu.
Bu fotoğraf beni hoş bir seyahate çıkardı
Hani bir kelam vardır ya…
Bazen seyahat, gidilecek yerden daha keyiflidir.
Böyle der.
İşte güya o anın fotoğrafıdır bu.
Beni de hayatımın ikinci 50 yılının ortasında hoş bir seyahate çıkardı.
İlk kere o gün kendimi sorgulamaya başladım.
Acaba ben artık bunu mu arıyorum? Bu sadeliği… Bu tek başınalığı…
Bütün hallere meydan okumanın en pür ve sakin hali…
O fotoğrafın çekildiği gün Paul McCartney 75 yaşındaydı.
Mick Jagger 81 yaşında hala 20’sindeki vücut ölçüsünde
Mick Jagger 81 yaşında…
Üç yıl evvel kalp ameliyatı geçirdi.
Yüzü kırış kırış fakat hala zıpkın gibi…
Sahnenin bir ucundan ötekine durmadan zıplıyor, koşuyor.
1969’da giydiği elbiselerin birebir vücut ölçüsüne sığıyor.
Hafızası harika…
Hala, onun birinci fotoğrafını gördüğüm İzmir Yeni Asır gazetesinde Ali Kocatepe’nin hazırladığı kusursuz müzik sayfasındaki gibi…
Çevremde birçok genç insan bile onu hayranlıkla izliyor, özeniyor.
Onun peşinden çöllere, Havana’ya kadar gittim
Mick Jagger’ın peşinde çok dolaştım
Cochella’da çölün ortasında yapılan Desert Trip konserinde izlerim.
Arkasından ta Havana’ya kadar gittim.
Sırf Küba’daki bu birinci devasa rock konserinde, “orada olmak” için…
Bizim jenerasyonumuzun yıkılmaz ikonudur o.
Paul McCartney
Paul McCartney 82 yaşında, sakin, esprili, sahnede zıplamıyor, koşmuyor
Paul McCartney bugün 82 yaşında.
İki hafta evvel Paris’te 40 bin kişinin karşısına çıktı.
Sahnede oradan oraya koşmuyor.
Hep durduğu yerde…
Kıyafeti tıpkı trendeki o tek başına fotoğrafındaki üzere sıradan.
Günlük kıyafet.
Konser sonunda 40 bin kişi onunla birlikte “Hey Jude’u” söylüyordu.
Mick Jagger üzere sahnede dinamit üzere oradan oraya koşmuyor.
Sakin.
Esprili…
Seyircisi ile yumuşacık bir münasebet kuruyor.
Disney Plus’ta yayınlanan Beatles belgesellerini izliyorum.
Kendiyle dalga geçiyor.
Seviyorum bu 82’sindeki Paul McCartney’i. Çok seviyorum.
Bir Örümcek Adam karakteri ismini taşıyan bayan, kararımı kesinleştirdi
Bir haftadır elimde Amerika’da şu günlerde bestseller olan bir kitap var.
Adı “Second Fifty”
yani “İkinci Elli”…
Yazarı Debra Whitman…
Neden bilmiyorum lakin “Örümcek Adam’daki” hayali bir Marvel karakterinin ismini taşıyor.
İnsan hayatının uzaması nedeniyle ikinci 50 yılın kıymet kazandığını anlatıyor.
İnsan hangi yaşta daha memnundur? 30’unda mı yoksa 70’inde mi?
Amerika’da yapılan bir araştırma, 70 ve 80’indeki insanların 20’li 30’lu yaşlardaki insanlardan iki kat daha keyifli hissettiğini ortaya koymuş.
Daha da ilginci 70 ve 80’lerindeki insanlara “Sağlık açısından kendinizi nasıl hissediyorsunuz?” diye sorulunca, otuz-kırk yaşlarındaki insanlardan daha çok “Gayet iyiyim” yanıtını veriyormuş.
Bu karşılık benim kendi psikolojimi de doğruluyor.
Son vakitlerde kim bana “Nasılsın?” diye sorsa şu birebir karşılığı veriyorum:
“Çok tuhaf bir ruh halindeyim. Dünyada ve Türkiye’de hiçbir şey güzel gitmiyor ancak ben kendimi hiç olmadığı kadar memnun hissediyorum. Güya dünya ve ülkemin ısdırap verici gerçekleriyle inatlaşan biri var içimde.”
İnsan 70’inde “Ben neden bu kadar memnunum?” sorusunu sorar mı?
Neden bu türlü oluyor diye sorulunca bir karşılığı şu oluyormuş:
Çünkü otuzlu kırklı yaşlarındaki insanlarda “Yaşlanınca ne olacağım?” tasası varmış.
Hareket kabiliyetimi kaybedecek miyim, kendime bakabilecek miyim, yalnız mı kalacağım?” üzere telaşlar biniyormuş insanın üzerine.
İnsanların ikinci 50’de karşılığını aradıkları 7 soru
Peki yaşlanan insanların başında hiç soru yok mu?
Var elbette…
“İkinci Elli” kitabının müellifine nazaran bu devirde insanın başına yerleşen 7 soru varmış:
1. Daha ne kadar ömrüm var?
2. Ölünceye kadar sağlıklı yaşayabilecek miyim?
3. Hafızamı kaybedecek miyim? bunayacak mıyım? Alzheimer olacak mıyım?
4. Daha ne kadar çalışabileceğim?
5. Yaşamak için gereğince param olacak mı?
6. Hayatımın son periyodunda nerede yaşayacağım?
7. Nasıl öleceğim?
Son kararım: Birinci 50’de Mick Jagger’dım; ikincisinde Paul McCartney olacağım
İşte bütün bunlara bakınca hayattaki ikinci tercihim Paul McCartney oluyor.
Onun üzere sakin, tezsiz, vakitle ve geriye kalan kısa günleriyle cebelleşmeyen, her gün abuk subuk genç görünme imtihanlarına girmeyen,
Esprili, yaptıklarını büyütmeye, abartmaya çalışmayan,
Eskiden her şey daha güzeldi üzere takıntıları olmayan
En değerlisi de kendini ti’ye alabilen,
Ti’ye aldığı tarafıyla övünebilen bir kişilik.
Yani Sun gazetesinin fotoğrafındaki adam üzere.
Trende tek başına…
Gazeteci Hasret Gürses’in kaçma kuşkusu olmadığı halde sıhhat denetimine elleri kelepçeli olarak götürüldüğünü, gazeteci İsmail Saymaz X’te paylaşmıştı
Eminim Ahmet Hakan’ın bu lafına en çok Fahrettin Altun gülmüştür
Özlem Gürses’in gözaltına alınmasını yazacaktım.
Niye eline kelepçe takıldığını, lisan sürçmesi besbelli bir cümleyle neden onun, Nevşin Mengü’nün, Ayşenur Aslan’ın üzerine gidildiğini,
Aynı günlerde üç başka bağımsız gazeteci bayanın üzerine gidilmesinin bir tesadüf mü olduğunu…
Bunları soracaktım.
Diyecektim ki erkekleri korkutabiliriz lakin bu ülkede bayanları asla korkutamazsınız.
Diyecektim ki, “Şam’da hapishaneler boşalırken Silivri’de, Edirne’de hapishaneler niçin durmadan kalabalıklaşıyor?”
Mısır dönüşü Cumhurbaşkanı masadaki gazetecilere Suriye’ye nasıl adalet, demokrasi ve huzur getireceğimizi anlatırken, bu soruyu sormadılar bari ben sorayım diyecektim.
Ama Ahmet Hakan dün bana o denli bir karşılık verdi ki, bütün bu soruları unuttum.
Ahmet Hakan, Tarafsız Bölge programını sunarken
6 Aralık’ta yaşanan ekran olayını sormuştum
Biliyorsunuz 5 Aralık günü bu ülke tarihinde görülmemiş bir “televizyon vakası” yaşandı.
Ahmet Hakan konukları ile HTŞ’yi tartışırken reji odası kendisini durmadan uyardı.
Sonunda dayanamadı ve “Tamam kardeşim HTŞ terör örgütüdür diyeceğiz” diye patladı.
Tabii onun sadık izleyicileri olarak biz de merak ettik.
“O gece rejiyi kim uyardı da bu türlü bir olay oldu?” diye sordum.
Öyle ya reji durup dururken Ahmet Hakan üzere televizyoncuyu taciz edercesine tekraren uyarır mı?
Böyle bir şeye cüret edebilir mi?
Meğer 5 Aralık’ta daima birlikte şahit olduğumuz hadise, bir palavraymış
Ben de sadık bir izleyicisi olarak şunu sordum: O gece rejiden gelen talimata niçin bu kadar sinirlendin?
Ve o talimat kimden geldi?
Belli ki bu soruma çok sonlanmış, medyacı lisanıyla bana resmen kötü halde geçiriyor.
“Yazdıkların palavra” diyor vs.
Tam ben de ona kötü halde “geçirmeye” hazırlanırken birden o cümleyi gördüm.
Yazısını şöyle noktalıyor:
“Bizim rejimize kimse talimat veremez…”
Bu cümleyi okuyunca uyandım ve hay Allah ben de sandım ki…
Duydunuz mu?
“Ahmet Hakan’ın rejisine kimse talimat veremezmiş.”
Bu cümleyi okuyunca uyandım.
“Hay Allah” dedim, “Çocuk oysaki mizah yapıyormuş. Ben de ciddiye alıp yanıt verecek ve çok makus madara olacaktım.”
Hah işte tanıdığım Ahmet Hakan…
Zor bir durumun altından ince bir mizahla ve latifeyle sıyrılma sanatını güzel bilen medyacı…
Özlem Gürses
Özlem Gürses’in o kelepçeli fotoğrafını görmeseydim o denli bir kahkaha atacaktım ki
Kadın gazetecilerin başına gelenler…
Özlem’in durumu, Nevşin’in durumu, Ayşenur Aslan’ın durumu falan içim kararmıştı.
Dünden beri bu cümleyi okuyor okuyorum.
Ahmet Hakan’ın rejisine kimse talimat veremezmiş.
Hay mizahınla bin yaşa Ahmet.
Vallahi bana verilecek en zeki karşılığı bulmuşsun.
Ah şu üç bayan gazetecinin sıkıntısı olmasaydı…
Var ya kahkahalarım, ta o kimseden talimat almayan reji odasından bile duyulabilirdi.
Hay Allah, vallahi tutamıyorum gülmekten kendimi.
Ahmet Hakan’ın rejisine kimse talimat veremezmiş.
İnşallah Fahrettin Altun da okumuştur bu mizahi cümleyi.
Eminim o bile kahkaha ile gülmüştür.
Tabii ki onun kahkahası Ahmet Hakan’ın reji odasından mutlaka duyulmuştur.